door Jean Pierre van Rossem op vrijdag 13 april 2012 om 2:35 ·
Stilaan gaan de ogen open. Beginnen de eerste mensen de ware diepgang van de tragedie te beseffen: Dexia. Gisteren heeft het bureau van bedrijfsrevisoren, dat het oude Dexia in april 2008 heeft aangesteld, Deloitte dus, even een tip van de sluier opgelicht. Deloitte heeft inderdaad meegedeeld dat de holding Dexia in 2011 niet 11.6 miljard verloor, maar wel 16.4 miljard euro. In financiële kringen werd dit al eerder vermoed, maar niemand durfde het toe te geven, want een extra verlies van bijna 5 miljard levert het onomstotelijk bewijs dat het eigen vermogen van de holding niet 7.6 miljard is zoals CEO Mariani op 23 februari nog liet geloven, ook niet 2.8 miljard is zoals experts dezelfde dag berekenden, maar 4.8 miljard minder, dus minus 2.0 miljard euro zoals ik al maanden geleden schreef on mijn notitie Dexia, de atoombom onder de Belgische welvaartstaat. Dat kon men gisteren afleiden uit een artikel, uitgesmeerd over twee bladzijden in De Standaard van 12 april (pp. 26-27).
In de Wetstraat schijnt niemand te beseffen wat dit in feite betekent, dus heeft het bureau van Deloitte (een auditbureau met Frank Verhaegen en Bernard de Meulemeester als revisoren) het effen netjes voorgerekend. Het passief van de Dexia holding – hou u even vast voor u wegduizelt, mijnheer, mevrouw – beloopt 403.1 miljard euro voor een eigen vermogen van … minus 2.0 miljard euro! In een normaal land – ik bedoel in een rechtstaat – impliceert dit dat de Dexia holding niet virtueel failliet is, maar ook daadwerkelijk failliet. De wet schrijft immers voor dat als de verliezen minstens de helft van het kapitaal bedragen een vennootschap failliet moet worden verklaard. Bij een verlies van 16.4 miljard euro voor een kapitaal dat nog minder dan een stuiver waard is, zou de Dexia holding dus al lang failliet zijn verklaard. Enfin toch in iedere rechtstaat met minstens nog een morzel fatsoen.
Raar toch hoe men in België redeneert over het “toepassen van de wet”. Voor 23 hongerstakers mocht men niet de minste uitzondering op de wet maken, ook al bestond er kans dat een paar van hen de hongerdood zouden sterven. Zelfs de ethicus Etienne Vermeersch werd er bijgehaald om plechtig op de buis te verklaren dat medelijden met de hongerstakers uit den boze was, dat ze chantage pleegden, en dat de wet zonder pardon moest worden toegepast. Maggie de Block zag in dit soort redeneringen een bewijs dat de hongerstakers geen bezoek van haar waard waren: in de rechtstaat België wordt er niet gesold met de wet!
Inderdaad: raar toch. Als het om weerloze mensen gaat dan gaat er niets boven de wet, ook al creperen ze erbij. Als het om een CD&V en ACW bastion als Dexia gaat dan wordt dezelfde wet plots een elastiek waar je eindeloos kunt aan rekken. Inderdaad, meer dan raar toch, dat in een land waar het bulkt van de rechters er niet één enkele is, die de wet toepast en Dexia zonder verder dralen failliet verklaart. Zoiets zou in de eerste de beste bananenrepubliek gebeuren, evenwel niet in het koninkrijk der improvisatie dat toevallig België heet.
Het is zonneklaar waarom geen enkele rechter zijn werk doet, waarom de rotte appel die Dexia is, niet failliet wordt verklaard conform met de wet. Als Dexia morgen in faling gaat moet de Belgische staat overmorgen al zonder verwijl 54.5 miljard euro op tafel leggen (5000 euro per Belg, kinderen en zuigelingen inbegrepen, zeg maar 20.000 euro per gezin). Die 54.5 miljard correspondeert met de staatsgaranties die het duo Leterme-Reynders in een vlaag van totale zinsverbijstering aan Dexia verstrekte. (Daarvan is inmiddels al 41 miljard verkwanseld!) Van een Minister van Financiën met ook maar een morzel verstand in zijn kop zou men actie hebben verwacht. Zoniet van ene Steven Vanackere die denkt dat hij de bal eeuwig voor zich kan uitrollen. Al vergeten dat Dexia eind december 20 miljard euro binnenrijfde tijdens de eerste uitdeelronde van de ECB en allicht nog eens 30 miljard (cijfer officieel nog steeds niet bevestigd) rijdens de tweede uitdeelronde van goedkope kredieten. Wat een Minister van Financiën met zelfs maar embryonale kennis van financiën zou hebben gedaan is zowel de eerste als de tweede keer onmiddellijk beslag leggen op de presentjes die Dexia kreeg. Was dit gebeurd dan hadden we al 50 miljard van de 54.5 en konden we ons eindelijk voorgoed ontdoen van de rotte CD&V/ACW appel mits het lenen van de ontbrekende 4.5 miljard. Zo zou dat zijn gegaan in ieder normaal land waar men niet de gewoonte heeft Financiën toe te vertrouwen aan een opeenvolgende reeks juristen (denk aan Reynders, denk aan Vanackere).
Neen, hier gaat de lof der dwaasheid zover, dat het CD&V/ACW bastion Dexia veel liever kunstmatig in leven houden. Er was met Dexia immers overeen gekomen dat de holding jaarlijks een half procent zou betalen voor de verworven staatsgaranties, en dit dertig jaar lang. [Mariani heeft ondertussen wel laten weten dat Dexia niet 0.5 % per jaar KAN betalen voor het gebruik van de staatsgaranties, amper … 0.05 %] Per jaar komt die 0.5 % neer op 300 miljoen – 300 miljoen die de federale staat absoluut nodig heeft om het begrotingstekort onder de fameuze 3 % van de Maastrichtnorm te houden. Die ziekelijke inhaligheid van de Belgische staat (die absoluut die 300 miljoen wil, niet de luttele 30 miljoen die Mariani desnoods wel wil betalen) dreigt de burger de komende jaren geen 5000 euro per persoon te kosten, maar wel – u leest het goed, mevrouw, u leest het goed, mijnheer – 40.000 euro per persoon, jawel 160.000 euro per gezin. Begint u alvast maar uw woning te verkopen. Want zo is het: om 300 miljoen per jaar te kunnen verdienen neemt onze fiere Belgische overheid inderdaad een risico van 403 miljard euro. U volgt even niet? Ik leg het u uit, mijnheer, u uit mevrouw. En denk nu maar niet: “Ha die klootzak van een Van Rossem, het enige wat hij kan is brave godsvruchtige burgers de daver op het lijf jagen!” Leest u dan toch nog even De Standard van gisteren: ook daar staat zwart op wit op papier wat het revisorenkantoor ontdekte. Er staat: “De regering zit dus vast: ze wil een hogere vergoeding, maar dat betekent dat Dexia NV van vers kapitaal moet worden voorzien. Als de overheden Dexia NV moeten helpen herkapitaliseren tegen de huidige extreem lage beurskoersen, worden ze de hoofdaandeelhouder, waardoor de balans van de Dexia Groep (403 miljard schuld per eind december) bij de staatsschuld geteld zou moeten worden. Dat zou ongeveer neerkomen op een verdubbeling van de staatsschuld. Het is dus kiezen tussen de cholera en de pest.” (artikel van Pascal Dendooven, angstvallig verzwegen op alle Belgische zenders: iets wat de brave Belgische burger beter niet weet.)
Ja mevrouw, ja mijnheer, leest u het er maar een tweede en een derde keer op na. Om zeker te zijn van hun 300 miljoen Dexia-inkomen per jaar zijn onze schrandere heren Di Rupo en Vanackere bereid een risico te lopen van 403 miljard, is meer dan ons complete bruto binnenlands product!
Het nog even schep stellen: de regering heeft de keuze tussen Dexia onmiddellijk failliet te laten gaan mits het neertellen van 54.5 miljard, of alles zijn beloop te laten gaan en uiteindelijk 403 miljard te moeten afdokken. Deze tragedie had dus kunnen worden vermeden indien Vanackere onmiddellijk beslag had laten leggen op de 20 miljard en 30 miljard die Dexia van Europa kreeg. Dat het niet is gebeurd? Tja zeg, eventjes vergeten. Heeft mijnheer Vanackere al niet genoeg aan het hoofd? En zijn ze misschien niet goed bezig? Kijk maar, partijgenoot Hendrik Bogaert werkt zich uit de naad om de concurrentiekracht van onze economie te verbeteren: als het van Hendrikje de Clown afhangt - het hangt niet! - moet de werknemer vijf jaar lang 1 % van zijn koopkracht inboeten. Mocht dat niet volstaan - neen het volstaat niet (lees mijn notitie over de inhaligheid van de overheid) dan wil Hendrikje er graag nog eens vijf jaar bijdoen, dus de werknemers 10 % verarmen in tien jaar tijd.
En onze banken, zijn die niet goed bezig misschien? Die dutsen moeten de interest op de spaarboekjes toch laten zakken tot 0.75 % plus 0.25 % getrouwheidspremie. Ze kunnen toch niet anders, zeker? Kortom: dezelfde banken die eerst overeind moesten worden gehouden met de tientallen miljarden van de belastingbetaler hebben nu het lef dezelde belastingbetaler nog eens te bestelen door een interest op spaarboekjes uit te keren die liefst drie keer lager is dan de inflatie. En terwijl het CVP bolwerk bezig is de altijd ja-knikkende Belg verder te verarmen wil de dapperste telg van het tsjevengeslacht, Hendrik Bogaertje de loontrekkenden boven dit alles nog eens 5 of 10 % extra verarmen. Alles lijkt erop dat onze overheden het noorden compleet kwijt zijn. Maar de Dexia factuur wordt onomkoombaar gepresenteerd. Terwijl het perfect vermijdbaar was geweest. Om er ziek van te worden. Kotsmisselijk. Kijk! Ik kots.
In de Wetstraat schijnt niemand te beseffen wat dit in feite betekent, dus heeft het bureau van Deloitte (een auditbureau met Frank Verhaegen en Bernard de Meulemeester als revisoren) het effen netjes voorgerekend. Het passief van de Dexia holding – hou u even vast voor u wegduizelt, mijnheer, mevrouw – beloopt 403.1 miljard euro voor een eigen vermogen van … minus 2.0 miljard euro! In een normaal land – ik bedoel in een rechtstaat – impliceert dit dat de Dexia holding niet virtueel failliet is, maar ook daadwerkelijk failliet. De wet schrijft immers voor dat als de verliezen minstens de helft van het kapitaal bedragen een vennootschap failliet moet worden verklaard. Bij een verlies van 16.4 miljard euro voor een kapitaal dat nog minder dan een stuiver waard is, zou de Dexia holding dus al lang failliet zijn verklaard. Enfin toch in iedere rechtstaat met minstens nog een morzel fatsoen.
Raar toch hoe men in België redeneert over het “toepassen van de wet”. Voor 23 hongerstakers mocht men niet de minste uitzondering op de wet maken, ook al bestond er kans dat een paar van hen de hongerdood zouden sterven. Zelfs de ethicus Etienne Vermeersch werd er bijgehaald om plechtig op de buis te verklaren dat medelijden met de hongerstakers uit den boze was, dat ze chantage pleegden, en dat de wet zonder pardon moest worden toegepast. Maggie de Block zag in dit soort redeneringen een bewijs dat de hongerstakers geen bezoek van haar waard waren: in de rechtstaat België wordt er niet gesold met de wet!
Inderdaad: raar toch. Als het om weerloze mensen gaat dan gaat er niets boven de wet, ook al creperen ze erbij. Als het om een CD&V en ACW bastion als Dexia gaat dan wordt dezelfde wet plots een elastiek waar je eindeloos kunt aan rekken. Inderdaad, meer dan raar toch, dat in een land waar het bulkt van de rechters er niet één enkele is, die de wet toepast en Dexia zonder verder dralen failliet verklaart. Zoiets zou in de eerste de beste bananenrepubliek gebeuren, evenwel niet in het koninkrijk der improvisatie dat toevallig België heet.
Het is zonneklaar waarom geen enkele rechter zijn werk doet, waarom de rotte appel die Dexia is, niet failliet wordt verklaard conform met de wet. Als Dexia morgen in faling gaat moet de Belgische staat overmorgen al zonder verwijl 54.5 miljard euro op tafel leggen (5000 euro per Belg, kinderen en zuigelingen inbegrepen, zeg maar 20.000 euro per gezin). Die 54.5 miljard correspondeert met de staatsgaranties die het duo Leterme-Reynders in een vlaag van totale zinsverbijstering aan Dexia verstrekte. (Daarvan is inmiddels al 41 miljard verkwanseld!) Van een Minister van Financiën met ook maar een morzel verstand in zijn kop zou men actie hebben verwacht. Zoniet van ene Steven Vanackere die denkt dat hij de bal eeuwig voor zich kan uitrollen. Al vergeten dat Dexia eind december 20 miljard euro binnenrijfde tijdens de eerste uitdeelronde van de ECB en allicht nog eens 30 miljard (cijfer officieel nog steeds niet bevestigd) rijdens de tweede uitdeelronde van goedkope kredieten. Wat een Minister van Financiën met zelfs maar embryonale kennis van financiën zou hebben gedaan is zowel de eerste als de tweede keer onmiddellijk beslag leggen op de presentjes die Dexia kreeg. Was dit gebeurd dan hadden we al 50 miljard van de 54.5 en konden we ons eindelijk voorgoed ontdoen van de rotte CD&V/ACW appel mits het lenen van de ontbrekende 4.5 miljard. Zo zou dat zijn gegaan in ieder normaal land waar men niet de gewoonte heeft Financiën toe te vertrouwen aan een opeenvolgende reeks juristen (denk aan Reynders, denk aan Vanackere).
Neen, hier gaat de lof der dwaasheid zover, dat het CD&V/ACW bastion Dexia veel liever kunstmatig in leven houden. Er was met Dexia immers overeen gekomen dat de holding jaarlijks een half procent zou betalen voor de verworven staatsgaranties, en dit dertig jaar lang. [Mariani heeft ondertussen wel laten weten dat Dexia niet 0.5 % per jaar KAN betalen voor het gebruik van de staatsgaranties, amper … 0.05 %] Per jaar komt die 0.5 % neer op 300 miljoen – 300 miljoen die de federale staat absoluut nodig heeft om het begrotingstekort onder de fameuze 3 % van de Maastrichtnorm te houden. Die ziekelijke inhaligheid van de Belgische staat (die absoluut die 300 miljoen wil, niet de luttele 30 miljoen die Mariani desnoods wel wil betalen) dreigt de burger de komende jaren geen 5000 euro per persoon te kosten, maar wel – u leest het goed, mevrouw, u leest het goed, mijnheer – 40.000 euro per persoon, jawel 160.000 euro per gezin. Begint u alvast maar uw woning te verkopen. Want zo is het: om 300 miljoen per jaar te kunnen verdienen neemt onze fiere Belgische overheid inderdaad een risico van 403 miljard euro. U volgt even niet? Ik leg het u uit, mijnheer, u uit mevrouw. En denk nu maar niet: “Ha die klootzak van een Van Rossem, het enige wat hij kan is brave godsvruchtige burgers de daver op het lijf jagen!” Leest u dan toch nog even De Standard van gisteren: ook daar staat zwart op wit op papier wat het revisorenkantoor ontdekte. Er staat: “De regering zit dus vast: ze wil een hogere vergoeding, maar dat betekent dat Dexia NV van vers kapitaal moet worden voorzien. Als de overheden Dexia NV moeten helpen herkapitaliseren tegen de huidige extreem lage beurskoersen, worden ze de hoofdaandeelhouder, waardoor de balans van de Dexia Groep (403 miljard schuld per eind december) bij de staatsschuld geteld zou moeten worden. Dat zou ongeveer neerkomen op een verdubbeling van de staatsschuld. Het is dus kiezen tussen de cholera en de pest.” (artikel van Pascal Dendooven, angstvallig verzwegen op alle Belgische zenders: iets wat de brave Belgische burger beter niet weet.)
Ja mevrouw, ja mijnheer, leest u het er maar een tweede en een derde keer op na. Om zeker te zijn van hun 300 miljoen Dexia-inkomen per jaar zijn onze schrandere heren Di Rupo en Vanackere bereid een risico te lopen van 403 miljard, is meer dan ons complete bruto binnenlands product!
Het nog even schep stellen: de regering heeft de keuze tussen Dexia onmiddellijk failliet te laten gaan mits het neertellen van 54.5 miljard, of alles zijn beloop te laten gaan en uiteindelijk 403 miljard te moeten afdokken. Deze tragedie had dus kunnen worden vermeden indien Vanackere onmiddellijk beslag had laten leggen op de 20 miljard en 30 miljard die Dexia van Europa kreeg. Dat het niet is gebeurd? Tja zeg, eventjes vergeten. Heeft mijnheer Vanackere al niet genoeg aan het hoofd? En zijn ze misschien niet goed bezig? Kijk maar, partijgenoot Hendrik Bogaert werkt zich uit de naad om de concurrentiekracht van onze economie te verbeteren: als het van Hendrikje de Clown afhangt - het hangt niet! - moet de werknemer vijf jaar lang 1 % van zijn koopkracht inboeten. Mocht dat niet volstaan - neen het volstaat niet (lees mijn notitie over de inhaligheid van de overheid) dan wil Hendrikje er graag nog eens vijf jaar bijdoen, dus de werknemers 10 % verarmen in tien jaar tijd.
En onze banken, zijn die niet goed bezig misschien? Die dutsen moeten de interest op de spaarboekjes toch laten zakken tot 0.75 % plus 0.25 % getrouwheidspremie. Ze kunnen toch niet anders, zeker? Kortom: dezelfde banken die eerst overeind moesten worden gehouden met de tientallen miljarden van de belastingbetaler hebben nu het lef dezelde belastingbetaler nog eens te bestelen door een interest op spaarboekjes uit te keren die liefst drie keer lager is dan de inflatie. En terwijl het CVP bolwerk bezig is de altijd ja-knikkende Belg verder te verarmen wil de dapperste telg van het tsjevengeslacht, Hendrik Bogaertje de loontrekkenden boven dit alles nog eens 5 of 10 % extra verarmen. Alles lijkt erop dat onze overheden het noorden compleet kwijt zijn. Maar de Dexia factuur wordt onomkoombaar gepresenteerd. Terwijl het perfect vermijdbaar was geweest. Om er ziek van te worden. Kotsmisselijk. Kijk! Ik kots.
No comments:
Post a Comment